Een woelig jaar....

We zitten knus samen in de ondertent van onze daktent. Mijn lief en ik. We zijn er nog weer even een weekendje op uit met onze daktent. Dit keer in Groesbeek, we kamperen bij de boswachter. Lekker rustig en prachtige omgeving. Gelukkig hebben we de boel droog kunnen opzetten voordat de stortregens begonnen. Voor het eerst hebben we de ondertent onder de daktent gehangen en dat bevalt best goed. We zitten lekker droog, Mr. Heater zachtjes aan en het prakje zuurkool hebben we achter de kiezen. Ik besluit op tijd mijn mandje op te zoeken en pak mijn reis-etuitje voor mijn chemopillen. Het is een fel roze etuitje waarop ik badge in de vorm van een spekje heb gestreken. Beetje met een knipoog dat er helaas geen spekjes in het etuitje zitten, maar mijn dagelijkse portie pillen. Ik rits het etuitje open en kijk... ik word heel warm en graaf nogmaals met mijn handen door het etuitje. Hoe kan ik nou zo ontzettend stom zijn... De tranen schieten in mijn ogen... 

Afgelopen week heb ik de dagen intens beleefd waarin ik vorig jaar de diagnose te horen kreeg. Op maandag zag ik mezelf een jaar geleden naar de huisarts gaan, niks vermoedend. Op dinsdag reed ik met een lichte spanning naar het St. Jansdal om daar de onderzoeken te ondergaan om later op de dag met mijn lief de vreselijke uitslag te horen. Mijn moeder belt en we schieten beide even vol dat het alweer een jaar geleden is... Op woensdag gingen we een lang weekend richting Malaga. Een plek waar we zeker in de toekomst nog een keer naar toe gaan, al is het maar als een soort van afsluiting van dit hele traject. 

De tranen blijven komen. Het zal wel een uitlating zijn van de opgebouwde spanning van de hele week. Mijn lief probeert me te sussen en probeert het te relativeren. Hij heeft natuurlijk gelijk. Mijn leven hangt niet af van 3 dagen geen pillen... Als de kanker terug komt dan had ik dat echt niet kunnen voorkomen door deze 3 dagen. Ik snik nog wat na en wijt het allemaal maar aan mijn chemo brein. Ik ben gewoon zo vergeetachtig als de pest...

Gisteren kwam ik een bekende tegen die ik al een lange tijd niet gezien had. Via de zijlijn was ze op de hoogte van mijn ziekte. We hebben even staan kletsen en het hele afgelopen jaar kwam even in een stroomversnelling voorbij. Als ik erop terug kijk dan was het natuurlijk geen appeltje-eitje, maar waar ik nu sta dat is prima. Oké ik ben niet blij als ik in de spiegel kijk met mijn extra kilo's en korte ragebollen kop, maar het valt allemaal niks tegen. Begin binnenkort met de revalidatie, probeer wat van de extra kilo's weg te werken en probeer positief te zijn voor de toekomst. Bewust schrijf ik "probeer" want het terug krijgen van het vertrouwen in mijn lijf is nogal een dingetje...

Deze maand is de borstkanker maand. Een tijdje geleden schreef ik er al over dat ik de Pink Ribbon Dam tot Dam wandeltocht ga lopen. Komende zaterdag is het zover, er staat een tocht van 20 kilometer op het programma. Mijn conditie is nog niet helemaal top, maar ik heb er alle vertrouwen in dat de eerste 10 gaan lukken op conditie en de overige 10 gaan lukken door de intensiteit en betrokkenheid om deze tocht te lopen met meer dan 13500 mensen. Niet alleen lotgenoten maar ook mensen die meelopen ter nagedachtenis van een dierbare die deze akelige ziekte niet heeft kunnen overwinnen. De zakdoeken zullen niet ontbreken in de bepakking... 

Ik loop samen met een 9-tal vrouwen waarbij deze ziekte ook onverwacht op hún pad is gekomen. We kennen elkaar niet maar delen wel allemaal eenzelfde verhaal... Borstkanker. 

Superblij ben ik met alle donaties die mijn lieve familie, vrienden en bekenden hebben gedaan. En misschien mag ik deze mail een oproep doen voor diegene die nog graag willen doneren? Onderzoek in deze rotziekte is zo ontzettend belangrijk! Gelukkig is nu al zoveel meer mogelijk dan pakweg een 20 jaar geleden. Zelf hoop ik dat ik na de chemopillen nog mee mag doen aan een 3 jaar lange trial, waarbij onderzoek wordt gedaan naar tumor dna in het bloed. Een hopelijk vooruitstrevende methode om vroegtijdig uitzaaiingen of nieuwe tumoren op te sporen.  

Wish me luck!

Liefs, Liesbeth