De afgelopen weken stonden de waterlanders hoog. Ik ben inmiddels nu ruim 7 jaar verder na de diagnose borstkanker en het gaat best goed. Over mijn energiebalans heb ik niet veel te klagen, daar ben ik dankbaar voor want ik weet dat dit bij vele lotgenoten toch wel anders is. De struggle om weer op te bouwen met werk en dit vol te houden, daarnaast heb je ook je gezin en de sociale contacten die je graag ook wil onderhouden. Dus wat dat betreft heb ik zeker niets te klagen.

Maar toch, ik weet dat alles niet vanzelf gaat, dat voel ik ook. In de periode dat ik aan de hormoontherapie zat heb ik best veel last gehad van lichamelijke mankementen. Zo stond ik als een oud vrouwtje op uit bed, waar mijn man weleens om heeft kunnen lachen. 

De afgelopen weken waren spannende weken voor mij en mijn gezin. Er was een plekje ontstaan op mijn bestraalde buste wat zich heel snel ontwikkelde en verkleurde. Dit betekende dat ik weer door de molen heen moest, met afgelopen donderdag uiteindelijk het verlossende woord dat het niet kwaadaardig is. Samen besloten om het dan toch maar te laten zitten aangezien het gehele bestraalde gebied in de stress geslagen was na het afnemen van een biopt. Wat heb ik daar een pijn van gehad zeg.

En ja, mijn verstand zegt dat dit de juiste keuze geweest is, nu nog met mijn gevoel in balans komen en dat zal wel even duren. Ondertussen merk ik ook de frustratie die dit soort dingen geeft. Je wilt het afsluiten, doorgaan en verder met je leven. En ik merk dat een iedere keer dat zoiets gebeurt dat dit meer met mij doet dan ik zou willen. Maar ja, dat is misschien wel geklaag, want hoeveel lotgenoten heb ik in de afgelopen jaren wel niet zien gaan. Gevochten tot het echt niet meer ging... Vaak een gezin achterlatend en ik ben er nog, heb mijn dochter 18 mogen zien worden, heb na de diagnose nog een opleiding mogen doen... Het kan zo anders. En dan ben ik toch weer dankbaar en weet ik, dat het goed is om deze wandeltocht voor Pink Ribbon te lopen, voor al die vrouwen na mij, die ook nog zo vol levenslust zitten. Dus via deze weg mijn vraag om te doneren voor dit doel.

Want hoe meer geld Pink Ribbon inzamelt, hoe meer belangrijk borstkankeronderzoek er gedaan kan worden. 

https://pinkribbon.damtotdamwandeltocht.nl/fundraisers/biancadalfsen-sonneville

Alvast heel erg bedankt voor je steun.

Groetjes,

Bianca

nooit meer 100% gezond

Altijd zil je denken

aan wat er misschien nog komt

Maar kijk niet achterom

laat de kanker je leven niet bepalen

Kijk vooruit!

Er valt nog zoveel uit het leven te halen

Geniet van elke dag

geniet van elk moment

Sta positief in de wereld

het is alleen, dat je nooit meer onbevangen bent

Marijke Vorstermand"

"Niet meer zijn wie je bent geweest.

Verandert, nooit meer helemaal de oude."

Maar verandert in welk opzicht? Dat vraag ik mij de laatste jaren toch wel met regelmaat af.

Als mens ben ik bewuster geworden na de diagnose. Het was nog niet heel duidelijk wat het precieze traject zou gaan worden, maar de schatting was een borstsparende operatie, 17 bestalingen en dan het leven weer kunnen oppakken.

Dan valt het ineens heel erg rauw op je dak als je tijdens de uitslag van het pathologisch onderzoek waarbij ze blij vermelden dat de snijranden schoon waren, dit traject er anders uit zal gaan zien.

Nee, ik was nog lang niet klaar, van een traject van een paar maanden naar een traject van jaren. 

Er kwam chemo, immunotherapie en hormoontherapie om de hoek kijken.

Wat heb ik mij daar boos en verdrietig om gevoeld. Machteloos gewoon.

Maar je hebt een gezin, je wil zo ontzettend graag je kind op zien groeien en dan word je veerbaar. Alles afgewogen en opgeteld maakt dat iedere % er 1 is. En daar ga je dan voor.

Ik ben nu ruim 7 jaar verder. Ik mocht doorgaan met mijn leven, kon en durfde weer plannen te maken. Afgelopen maand mocht ik mijn dochter 18 zien worden. En met dit alles in het achterhoofd is dat heel bijzonder.

Dat is een reden om deze uitdaging aan te gaan. Voor al die vrouwen die net als ik de "fightstand" aanzetten, want als vrouw, mens, moeder, dochter, partner, vriendin en collega heb je nog zoveel te geven...

Maar ook voor die vrouwen die zo dapper geweest zijn en zoveel hebben moeten achterlaten.

Al deze vrouwen neem ik tijdens mijn wandeling mee. En voor deze vrouwen probeer ik zoveel mogelijk in te zamelen voor onderzoek. Een ieder van ons telt! 

#CarpeColouribusDiem

Het is alweer even geleden dat ik hier iets geplaatst heb. Tot nu toe heb ik E. 226,- mogen ophalen. Mijn dank hiervoor! Ik ben nu bijna op de helft.

Vandaag wil ik dan iets plaatsen over je niet comfortabel voelen.  Dat heb ik meerdere keren mee moeten maken, met name door zorgverleners. En dat terwijl ik van professie ook een zorgverlener ben. Maar dan als patiënt is de wereld even heel anders.

Zo heb ik een hele nare ervaring bij de MRI. Je bovenlichaam moeten ontkleden en dan door een ruimte waar je achter de ramen allemaal personeel ziet lopen waar je dan langs moest lopen. Ik voelde mij diep, diep ongelukkig. Ik kan als ik hieraan terugdenk gewoon nog huilen.

Of dat consult bij arts van radiologie die half ongeïnteresseerd in gesprek was, daar lig je dan op de onderzoekstafel en gordijn daarom gewoon open, daar sta je niet bij stil tot een medewerker aanklopt en bij de deuropening staat. De betreffende arts loopt naar de opening voert daar een gesprek en loopt weg... daar lig je dan... en bij terugkoms, het was de linkerbustetoch? Nee duh! Andere zijde. " Ja, ik zie ook zoveel borsten op een dag."

Nee, qua empathie kunnen vele zorgverleners nog heel veel leren.

Maar zorg is niet alles, na de ingreep was ik veel zelfvertrouwen kwijt. Mijn lichaam had gefaald en ja er was aardig wat weefsel weggehaald waardoor ik van voren "scheef" geworden was. Dat heb ik een tijd lang verbloemd door het dragen van sjaaltjes. Later mocht ik mijn "kipfiletje" ophalen. 

En dan het proces van helen, weer opnieuw leren houden van je lijf. Ook dat gaat niet vanzelf. Zeker tijdens al die behandelingen wat ook nog eens effect had op je hormoonhuishouding en conditie. Maar toch... Het douchen in de sportschool tijdens bedtralingen dat je helemaal ondergetekend was op je torso of de eerste x sauna met vriendin in de sportschool een jaar na de bestraling. 

Door gewoon te doen heb ik mogen leren dat dit de focus op het ongelijke en ongemakkelijke te vervallen komt. Dankzij dit alles durf ik ook vaker buiten mijn comfortzone te komen.

7 jaar geleden gingen wij geregeld even naar het strand, wat kan het geluid van de zee en de wind helend werken. Of het duingebied in en al dat groen in je opnemen.

In die periode was er nog zoveel onduidelijk en dat gaf onrust en veel momenten van angst. Dus was het zoeken naar rustpunten om jezelf weer te kunnen vinden. En dat hielp.

Nu ruim 7 jaar later mag en kan ik door te wandelen geld ophalen voor Pink Ribbon. En dat doe ik samen met een groep vrouwen die net als ik eens de diagnose borstkanker hebben gehad.

Nu bijna 2 weken verder ben ik bijna op de helft van mijn streefbedrag van wat ik minimaal hoop op te mogen halen.

Samen met ons team hebben we al E.2.110,- mogen ophalen. 

En dat is hard nodig, want ieder jaar nog worden er veel vrouwen geconfronteerd met de diagnose borstkanker. Er zijn nog te veel vrouwen die op te jonge leeftijd afscheid moeten nemen van hen die hen lief zijn. Je gezin moeten achterlaten.

1 op de 7 vrouwen wordt getroffen door borstkanker. En dat zijn er veel te veel.

Daaron is het zo belangrijk om geld in te zamelen voor onderzoek.

7 jaar geleden wist ik heel zeker, Jasmijn haar 11e verjaardag die maak ik mee! En dat hebben we heel bewust gevierd. Van vrienden en familie kreeg ik de vraag of ik haar verjaardag wel wilde vieren? Jazeker! Naast de onzekerheid angst en spanning moest en kon er ook gewoon gefeest worden of met elkaar gelachen.

Nu 7 jaar later weet ik zeker: ik kan en mag ook de 18e verjaardag van mijn dochter meemaken. En daar moet ik stiekem wel een traantje om wegpinken hoor. Zeker omdat dit 7 jaar geleden niet vanzelfsprekend was.

Eigenlijk heb ik toen mijn uitvaart tot in de puntjes geregeld zoals ik het op dat moment zag. Ik grap nog weleens naar mijn man dat ik mijn uitvaart eerder geregeld heb dan onze bruiloft. Datzelfde geldt ook voor een mijlpaal als deze. Omdat ik 7 jaar geleden nog niet goed wist waar wij aantoe waren had ik uit voorzorg een brief aan mijn dochter geschreven mocht ik er eventueel niet meer zijn. 

Nu mocht ik vandaag het huis versieren. Een mooi kaartje schrijven samen met manlief en morgen gaan we met het gezin de 18e verjaardag van onze dochter vieren bij La Cubanita. Donderdag eten manlief en ik bij onze schoonmoeder, dan zit het huis vol met jongvolwassenen en zaterdag viert onze lieve Jasmijn haar verjaardag met de mensen die zij graag om zich heen heeft. Mensen die in haar 18 levensjaren wat voor haar betekent hebben.

En lieve mensen, daarom loop ik graag de 20 km van de Dam tot Damloop. Om die moeders die net als ik ons kind volwassen hopen te zien worden, want daar is de vanzelfsprekendheid 7 jaar geleden even helemaal van verloren gegaan. 

Daar is wel iets voor in de plaats gekomen. De verwondering en de dankbaarheid dat ik dat heb mogen meemaken en morgen mag meebeleven en vieren.

Na de diagnose start het behandelplan. In eerste instantie was het ok, bestralen en klaar...

Maar dan komt het gesprek met de internist na de ok....

Ik weet nog heel goed dat dit zo ontzettend tegengevallen is. Van een behandelperiode van 3 maanden naar een behandelperiode van dik 5 jaar.

Daar voelde ik in eerste instantie heel veel weerstand tegen. Ineens moet je schakelen van maar een paar maanden ziek zijn door behandeling naar een periode die langer is dan een jaar. Daar heb ik verschrikkelijk om moeten huilen.

Dat wij thuiskwamen van het gesprek wel al snel besloten om het toch zeker wel aan te pakken. Want... in de toekomst ligt nog zoveel in het verschiet dat ik niet missen wil.

Dus dan ga je ervoor..

4x de AC kuur en daarna 12 x de taxole met daarbij herceptin. Daarna nog tot 13x iedere 3 weken terug naar het ziekenhuis voor de herceptininjecties waarvoor ik ook nog eens een half uur moest nablijven... en ja... na de chemo mocht ik lekker over op de tamoxifen gedurende de komende 5 jaren. Wat een feest! #NOT! 

Maar toch... hoe vies dit alles ook tegengevallen was, ik ben ervoor gegaan. Want ja, ik had een doel voor ogen, een toekomst... ik was nog niet klaar. 

Tijdens de behandelingen merkte ik veel weerstand bij mijzelf op. Want dit klopte niet, ik stond aan de verkeerde kant van de zorg. Want zorgen dat is wat ik hoor te doen, niet wat voor mij gedaan moest worden. Dat paste gewoon niet in mijn hoofd. #kortsluiting

Aprilmaand is mijn spookmaand wat 7 kaar geleden begon. Op 16 april in dat jaar vond ik het toch verstandig om toch maar eens naar de huisarts te gaan met een knobbeltje waarvan ik maandelijks dacht dat het wel weg zou gaan... niet dus.

De 17e ben ik naar de huisarts toe gegaan. Er werd meteen gebeld met poli radiologie of ik dezelfde dag al langs kon gaan. Maar door drukte was dat niet mogelijk.

Dus kon ik de 21e terecht. Manlief belde ik meteen op na mijn afspraak en de lieverd had meteen vrij geregeld bij zijn werkgever. Dan kon hij mee.

Een paar dagen voor mijn afspraak had ik mijn vader al huilend aan de lijn gehad. Bij mijn nicht was namelijk leukemie vastgesteld. Dat vond hij verschrikkelijk.

Afgesproken dat we de afspraak nog even voor ons zouden houden. Maar de 21e werd ik van de mammo doorgestuurd naar de echo. Daar was een kwaadaardig uitziende plek zichtbaar van 1.1 cm groot. Er werd een punctie afgenomen. 

Een uitslag kon niet vertelt worden maar aan de uiterlijke kenmerken moest ik ervan uitgaan dat er sprake was van borstkanker.

Na deze afspraak hebben wij huilend mijn vader opgebeld. Ik denk dat dit het moeilijkste gesprek was. Daarna mijn schoonmoeder en schoonzus gebeld. Die avond hebben we daar ook meegegeten.

Jasmijn wilden wij eigenlijk nog niets zeggen... maar kinderen hebben een 6e zintuig. Ze voelen de spanning. Daarom uiteindelijk ook aan haar moeten vertellen wat er aan de hand was. Samen hebben we veel gehuild.

Als mama heb ik nooit durven zeggen dat ik beter ging worden. Op de basisschool heb ik gezien wat dit met een vriendinnetje uit groep 3 heeft gedaan toen haar moeder overleed.

Nee, als mama heb ik gezegd dat ik er alles aan zou gaan doen om er nog zo lang mogelijk te zijn....